De vereniging Kantara (brug) wil een grachtentocht in Amsterdam organiseren voor vrijwilligers die werkzaam zijn in het opbouwwerk voor Amsterdamse Marokkanen. Ik word gevraagd de logistieke organisatie, reisbegeleiding en het gidsen voor mijn rekening te nemen en tevens als gastheer op te treden. Ik moet zeggen dat de doelstelling: een brug te slaan tussen diverse groepen Marokkaanse Amsterdammers en andere Amsterdammers me aanspreekt. Niet in de laatste plaats vanwege het gidsen op een rondvaartboot in Amsterdam. Ik heb er zin in om hiermee aan de slag te gaan.
         Een grote rondvaartboot huren voor twee uur kost wat en dat is zoals zo vaak problematisch bij ideële projecten. Daarom poog ik een boot gesponsord te krijgen. Na een positief telefonisch onderhoud met de PR dame van Canal Company stel ik een verzoek op aan Canal Company begeleid met een mooie aanbevelingsbrief van de vereniging Kantara. Op 4 oktober komt het blijde bericht dat Canal Company een Canal Bus geheel gratis beschikbaar stelt voor een capaciteit van maximaal 70 personen. Bij deze nogmaals dank aan Canal Company voor de bijdrage.

De Vaart

Verzamelen
         Dertig minuten voor vertrek is het verzamelen. Als ik mijn fiets vastzet aan de brug zie ik dat er al een drietal dames zijn die gezellig op het bankje aan de kade aan het wachten zijn.
         Het loopt snel vol met gasten. Ik schud her en der een hand en maak een praatje - zowel bekende van de organisatie, de 'Zeelanddag' en voor mij nog vreemde mensen. Ik heb een Badge opgespeld dus dat nodigt sommigen uit mij spontaan te benaderen. Ik maak kennis met de voorzitter van de vereniging Kantara. Een sympathieke jonge vrouw met een gezicht dat mij ergens aan doet denken maar ik kan er niet direct opkomen. Daar naar vragen doe ik niet want dat stelt niet iedereen op prijs. Later schiet het me te binnen. Ze was een van de 'meiden' die het TV programma "Marokkanen zijn beter als Surinamers" (of andersom - dat weet ik niet meer) heeft gemaakt en presenteerde.
         Ik maak ook kennis met een Amsterdamse van Marokkaanse afkomst met in mijn herinnering bekend televisie gezicht. Ook de autochtone Amsterdammers zijn van de partij. Afgezien van vrijwilligers voor verschillende organisaties die te maken hebben met de Amsterdamse Marokkanen zijn er ook een stel gezellige 'Amsterdamse buurvrouwen' aanwezig.
         Ik heb me voor deze gelegenheid gekleed. In zwart pak, witte bloes van het type waar een strik bij hoort; van die frivole flapjes die over de strik heen vallen en als geheel ziet het er gedistingeerd uit. Respect voor de gasten moet uitstralen maar, ook respect moet afdwingen - althans daar een bijdrage aan levert. Ook straalt een strik speelsheid uit. Hoezeer deze vaart een serieuze ondertoon mag hebben, het is ook gewoon met elkaar spelen. Zoals kinderen dat doen; elkaar ontdekken en plezier daaraan hebben.

Omgangsvormen
         Het loopt tegen vieren en er staan inmiddels zeker 50 mensen te wachten voor de tocht. Van alle leeftijden en soorten. Tijdens een voorbespreking had ik gevraagd hoe het zat met het groeten van Marokkanen van een traditionele slag. In het bijzonder wilde ik weten hoe met de vrouw om te moeten gaan die met haar man is. Zo'n vrouw een hand geven doe je niet meende ik te weten maar, wat dan? Mij word uitgelegd dat, als ik de man respect toon door hem een hand te geven, vriendelijk en respectvol te zijn ik daarmee ook de vrouw van respect betuigd had. Maar wat nou als de vrouw alleen is? Zo vroeg ik vervolgens. Daar heb ik geen duidelijk antwoord op gekregen want moest ik maar aanvoelen. Daar heb ik dus niets aan want dat zogenaamde aanvoelen is ook voor een groot deel bepaald door de cultuur waar men de wortels in heeft.
         De boot is inmiddels gearriveerd. Ik sta op de kade bij de ingang van de boot en wenk de mensen dat er ingestapt kan gaan worden. Dat doe ik met een groots gebaar door mijn armen open te vouwen en langzaam weer naar mij toe te halen. Een pose die me op het moment dat ik het doe aan iemand doet denken die lang geleden de nodige ophef heeft veroorzaakt en tot op de dag van vandaag nog voor controversen zorgt. Maar het is te laat om af te breken. Effectief is het wel want als een grote massa daalt men simultaan de trap af richting boot. Ik zeg tegen ieder groepje mensen van vier dat ze rustig moeten 'doorstappen" bij het overgaan van wal naar boot. De meeste vrouwen die reeds wat jaren achter de rug hebben zijn duidelijk bevreesd voor deze overstap en omdat de mannen hen geen hand rijken doe ik het zoals het een gentlemen betaamt (dit schijnt ouderwets te zijn). Sommige oude dames snappen het niet goed als ik hen de hand aanreik en lijken te denken dat ik gewoon een begroetingshand wil geven en reageren daar onhandig op. Geen probleem want dan combineren we dat gewoon; eerst hand & groet en dan, zonder de hand los te laten de hand weer te draaien om in de positie van begeleiding te komen. De jonge Marokkaanse dames en de meiden nemen de hand zonder probleem aan en lijken het als vanzelfsprekend te ervaren dat deze word aangeboden. De heren krijgen er geen, behalve een oude man die ik aan de arm de boot in help.
         Tijdens het instappen heb ik ook steeds tegen de groepjes voorbijtrekkende gezegd dat als zij niet op camera of film willen, ze het beste achteraan in de boot kunnen gaan zitten. We hebben namelijk ook een grote mijnheer met een enorme camera op zijn schouders in de boot die ons gebeuren gaat filmen voor TV. Natuurlijk is Renata er ook, met haar professioneel uitziende camera die al een hele tijd van de wachtenden aan het schieten is geweest.

Mooi weer
         We zijn mooi op tijd los. Het is prachtig weer met een stralende zon en blauwe hemel. Ik tel 54 mensen zodat de boot, waar er maximaal 70 in kunnen, gevuld aanziet.
         Ik zit voorin op het trapje bij de opening en zet de microfoonknop aan om een welkomspraatje te houden. Allereerst heet ik de mensen van harte welkom namens Kantara, De kapitein, mijzelf en natuurlijk Canal Company die ons deze vaart geheel gesponsord heeft. Hierop komt een applaus dat duidelijk maakt dat we met een enthousiast publiek van doen hebben - voor zover dat al niet duidelijk was geworden aan de kade. Ik leg de gasten uit wat voor soort vaart we gaan maken, dat het ook een kennismaking is met de Amsterdamse geschiedenis en wetenswaardigheden. Ik stel de mensen voor aan Renata die fotografeert voor Kantara en poog ze gerust te stellen voor wat betreft de cameraman. Ik vertel de mensen dat, als ze echt niet op beeld willen daar respect voor getoond zal worden. Ik wens de gasten een plezierige vaart toe en vraag de voorzitter van Kantara, Samira Abbos naar voren te komen om namens de vereniging te spreken.
         Samira, die ook de TV reportage maakt, weet van wanten en spreekt de gasten met groot enthousiasme toe. Over waar de kersverse vereniging voor staat en het waarom van deze boottocht. Op het einde van haar speech zegt ze nog het een en ander in het Marokkaans maar, dat kan ik natuurlijk niet verstaan. Er word hartelijk om gelachen dus zal het wel iets leuks zijn geweest.

Prachtig Amsterdam
         We varen op weg langs het Lido en Casino terwijl ik aan de mensen verhaal dat Amsterdam vanaf het water een geheel andere gewaarwording is dan vanaf de straat. Vanaf het water is Amsterdam prachtig en sereen en ziet men dingen die men vanaf de straat niet bewust is. Een vriendelijk ogende mevrouw uit het clubje van 'Amsterdamse buurvrouwen' dat niet ver van mij af zit kijkt mij aan en knikt met een bevestigende goedkeuring.
         In een paar regels verhaal ik het ontstaan en ontwikkelingsgeschiedenis van Amsterdam met als hoogtepunt de Gouden Eeuw waar we onze stad aan te danken hebben zoals die er nu is als een monumentale stad met haar grachtengordel.
         Dan specifiek wat over de grachtengordel en het feit dat er nu 78 grachten minder zijn dan 200 jaar geleden.

Aan de Amsterdamse grachten

Aan de Amsterdamse grachten
Heb ik heel mijn hart voor altijd verpand
Amsterdam vult mijn gedachten
Als de mooiste stad in ons land

Al die Amsterdamse mensen
Al die lichtjes 's avonds laat op het plein
Niemand kan zich beter wensen
Dan een Amsterdammer te zijn

Er staat een huis aan de gracht in oud Amsterdam
Waar ik als jochie van acht bij grootmoeder kwam
Nu zit een vreemde meneer in 't kamertje voor
En ook die heerlijke zolder werd tot kantoor

Alleen de bomen dromen hoog boven 't verkeer
En over 't water gaat er een bootje net als weleer

Aan de Amsterdamse grachten
Heb ik heel mijn hart voor altijd verpand
Amsterdam vult mijn gedachten
Als de mooiste stad in ons land

Al die Amsterdamse mensen
Al die lichtjes 's avonds laat op het plein
Niemand kan zich beter wensen
Dan een Amsterdammer te zijn

Al die Amsterdamse mensen
Al die lichtjes 's avonds laat op het plein
Niemand kan zich beter wensen
Dan een Amsterdammer te zijn

Westertoren en Anne Frank Huis.
         De westertoren is natuurlijk een van de meest opzienbarende monumenten van Amsterdam die nadere uitleg behoeft voor de toerist. Omdat ik de meeste van mijn gasten mag beschouwen als gelijk aan toeristen is hier rekening mee gehouden. In het voorbijtrekken verhaal ik kort de meest belangrijke kenmerken van deze kerktoren. Wanneer hij gebouwd is. Dat het de hoogste protestante kerk van Nederland is en eens van Europa. Dat het bovendeel er uit ziet als van steen maar feitelijk van hout is omdat de Amsterdamse zwakke bodem zo'n hoge toren niet kan dragen - ook niet op palen. Dat de keizerskroon op de top de Duitse keizer Maximiliaan eert. Het de meest bezongen toren van Nederland is en het carillon elke dinsdag "Aan de Amsterdamse grachten" speelt. Ik had er nog veel meer over kunnen vertellen maar de boot trekt voorbij want wij moeten voort. In het stukje tussen de Westertoren en het Anne Frank Huis heb ik even tijd om in te gaan op het feit dat alle huizen in Amsterdam op palen staan.
         Met "de rij mensen die u hier ziet staat er elke dag. Zij willen het Anne Frank Huis bezoeken" vang ik aan en vertel in vogelvlucht de trieste historie van Anne Frank en waarom haar dagboek zo wereldberoemd is. Dat haar dagboek in vele talen is vertaald en de moeite waard is te lezen is, juist omdat het hier een meisje van 15 betreft die op bijzondere wijze een verhaal vertelt dat ons allen aangaat.

Mixen
         De rest van de Prinsengracht tot aan de Brouwers Gracht geef ik mijn gasten de ruimte met elkaar bezig te zijn en te genieten van het uitzicht hoewel ik eigenlijk graag juist hier iets over het fenomeen woonboten had verhaald. De reden dat ik daar vanaf zie is omdat ik niet de doelstelling van deze tocht uit het oog verlies: het in contact komen tussen mensen van verschillende groepen. Het gaat dus niet alleen om een les in Amsterdamse schoonheid en geschiedenis - hoe plezierig dat ook mogen zijn. Ik heb mij tijdens het bezig zijn met het organiseren van de boot wel eens afgevraagd hoe de vereniging dacht de mensen van verschillende groepen met elkaar in contact te laten komen anders dan samen een vaart te gaan maken. Welnu, dit zal zich niet lang na het moment van nu openbaren.
         Eerst zal ik nog op de Brouwers Gracht verhalen over verschillende typen van huizen die men zo al aantreffen kan in Amsterdam. Na het uitleggen dat een koopmanshuis is te herkennen aan een zolder met luik en hijsbalk om goederen te kunnen in en uit laden, waarom veel oude huizen iets naar voren hellen (hijsen is dan veiliger), dat pakhuizen met zolders op alle etages luiken hebben, woonhuizen waar later ook hijsbalken werden aangebracht omdat ze handig zijn voor het hijsen van huisraad en dat al die toeristen die onze stad aandoen er weinig van begrijpen hoe dit alles in elkaar steekt en dus dit alles uitgelegd moet worden (de Amsterdamse buurvrouw knikt me weer bevestigend toe). ik wijs een voorbeeld aan van een koetshuiswoning aan de Brouwers Gracht - te herkennen aan de poorten. Dat het vervoer op straat met paard en wagen geschiedde en er veel koetshuizen waren in Amsterdam, hoewel de meeste niet meer als zodanig herkenbaar zijn door latere verbouwingen. Aan het verhaal van paarden die regelmatig te water raakte kom ik niet toe, zoals ik aan veel verhaaltjes niet toe zal komen tijdens deze vaart.
         We draaien aan de Herengracht door de sluizen richting het grote water op. Gefascineerd kijk ik hoe de Kapitein dit doet. Een manoeuvre die ik vaak vanaf een afstand heb gevolgd vanuit mijn eigen boot al wachtend in de rij de grote boten voor te laten gaan want een verraderlijke gebeuren door de soort draai die een rondvaartboot moet maken. Ik zie neus van onze boot op de wal afstevenen en denk toch echt dat we even gaan aantikken. Onze kapitein is echter een geroutineerde schipper die millimeterwerk levert en zo draaien we achteruit, net voordat de neus van de boot de kade lijkt te willen raken, om in de juiste positie te geraken de sluizen door te gaan. Tijdens dit proces kijk in een beetje rond naar mijn gasten en zie dat er velen zijn die niet begrijpen wat hier aan de hand is. Ik besluit bewust om niet de microfoon ter hand te nemen en deze manoeuvre uit te leggen. Nee, gewoon even laten 'lijden' omdat het de spanning zal verhogen voor wat nog komen zal als we eenmaal het IJ op zijn.
         Er staat een behoorlijk wind. De boot schud flink op en neer en het water spat langs alle kanten tegen de ruiten. Ik zie dat sommige mensen door angst bevangen worden en Samira zegt dat ze zich niet veilig voelt. Luchtig zeg ik haar dat er geen enkel gevaar dreigt maar laat de rest van het publiek zonder concrete geruststelling dit doormaken. Wel pak ik de microfoon om over de Amsterdamse haven te verhalen en dit brengt rust. We zijn inmiddels in de stroom en wind gedraaid dus is het wat rustiger varen en aandacht voor mijn verhaal.
         Samira verzoekt mij of ze de microfoon mag. Natuurlijk mag ze dat en met verve gaat ze aan de slag. Dat er nu gewisseld moet worden en legt uit waarom: Ze wilt dat de helft van de mensen aan de tafels gaat wisselen naar andere tafels - gaat aanzitten bij vreemden. Dit om de brugfunctie tot stand te laten komen. Niemand zit natuurlijk te wachten op dit avontuur want een beetje eng wellicht maar, onder leiding van haar briljante manipulatie gebeurt het wel en wel zo dat er een druk verkeer in de boot ontstaat tussen de tafeltjes. Ik geniet van haar optreden en het resultaat dat ze bereikt.
         Tegen de kapitein zeg ik, al genietend van de ruige vaart over het IJ: "Het blijft iedere keer weer prachtig om op het water te zijn". Hij beaamt dit met voor mij onverwachts enthousiasme en vertelt spontaan over zijn loopbaan als schipper op de rondvaartboot. Hij vind het een moordbaan en heeft er duidelijk plezier in dit te verhalen.

Informatie
         Ik moet regelmatig inbreken op mijn gasten want ze zijn zo intensief bezig met elkaar te praten dat het wel lijkt dat ze geen oog meer hebben wat zich afspeelt in het uitzicht dat ze nu kunnen genieten. Ik zie een klassieke tweemaster en breek dus maar weer eens in om dit schip als voorbeeld te gebruiken voor hoe het hier heeft uitgezien 350 geleden. Honderden van deze, grotere en kleinere die de haven hier telde tijdens de Gouden eeuw.
         We naderen Nemo en ik verzoek om even te kijken naar dit bijzonder gebouw dat als een schip is vorm gegeven. Tevens leg ik uit dat het een wetenschapsmuseum is dat de moeite waard is om met de kinderen naar toe te gaan.
         We krijgen de replica van het VOC schip de "Amsterdam" in zicht bij het scheepvaartmuseum en ik verhaal in een geweven verhaal over zowel het scheepvaartmuseum, de VOC en "De Amsterdam" die roemloos ten onder is gegaan bij de aanvang van wat bedoeld was een succesvolle verre reis naar de oost. Over het roven van de lading van het schip door de Engelsen en de latere herontdekking van het wrak. Dat was veel informatie en ook nog eens flink ingekort maar, een verhaal is een verhaal ook al is men niet in de gelegenheid om allerlei finesses aan te brengen. Eigenlijk moet men het publiek benaderen zoals kinderen die voor het slapen gaan een sprookje verteld moet worden. Als verteller kijk je dan in geamuseerde en nieuwsgierige ogen die vermaakt willen worden met daarin besloten een grotere gedachten - iets waar over na valt te denken en over te dromen op een mooie manier.
         Een uiteen zetting van de VOC geschiedenis, die twee kaarten bevat met trefwoorden en dus een behoorlijk verhaal, laat ik schieten in het besef dat het teveel van het goede kan worden. Het is op een bepaalde manier beschouwd absurd deze geschiedenis niet te verhalen want zo verbonden aan Amsterdam. Maar, het is ook een geschiedenis die niet eenvoudig is te verklaren. Er komen zoveel factoren bij die nadere verklaring behoeven en alles te maken hebben met de geschiedenis van Nederland zoals het is geworden in een Hollandse dominantie van vandaag de dag. Hoewel ik mijn gedachten met behulp van veel stukken er over heb laten gaan en dacht een behoorlijk samengevat verhaal over te hebben samengesteld schat ik toch in dat dit te hoog gegrepen is. Ik neem genoegen met de melding dat bij een bezoek aan het Scheepvaartmuseum onze maritieme geschiedenis uitgebreid aan bod komt en men het VOC schip kan bezoeken waar een groep acteurs het leven aan boord van zo'n schip naspeelt. Zeker de moeite waard om te bezoeken. Ik klink als een gedreven reclameman maar zeg er natuurlijk niet bij dat ik zelf nog nooit het Scheepvaartmuseum heb bezocht terwijl ik hier toch ook al 23 jaar woon. Wellicht zou ik me moeten schamen dat ik meer bekend met de musea in Moskou dan die van Amsterdam maar, dat ben ik niet van plan te doen.

Romantiek - Waals Eilandsgracht en Oude Schans
         We draaien het Waals Eilandsgracht in - een van de mooiste grachten van Amsterdam. Breder dan een 'normale gracht', aparte schepen en een uitzicht op gevels die zo enorm - op compacte wijze - typisch zijn voor Amsterdam en ook behoort tot een van de oudste delen van Amsterdam. Het is idioot maar, het is een gracht waar relatief weinig boten komen omdat deze 'doorsteek' slecht in de route is in te passen. De kapitein is dan ook ingenomen met dit deel van de route en laat zijn goedkeuring blijken.
         Ik maak mijn gasten attent op het gebouw van het Scheepvaarthuis en verhaal uitgebreid over dit gebouw dat als eerste voorbeeld mag dienen van de 'Amsterdamse school'. Over de materialen die verwerkt zijn in het interieur en geef een persoonlijke richting met een verhaal over mijn bezoek aan dit pand velen jaren geleden dat niet zonder tegenstand is geweest om binnen te komen. Ik kan dus praten over wat ik zelf gezien heb van binnen uit. Het is een lyrisch verhaal over materialen, vormgeving en architectuur. Terwijl we op een romantisch aandoende gracht aan het varen zijn. De brug waar we onderdoor varen is een goed voorbeeld van het feit dat alle bruggen in Amsterdam zijn ontworpen door architecten met als doel de vormgeving te laten passen bij de sfeer van de buurt. Deze brug is ook Amsterdamse School en zeer afwijkend van alle andere bruggen in Amsterdam. De vriendelijk ogende Amsterdamse buurvrouw knikt me weer eens gemoedelijk toe als wil ze laten merken dat het allemaal maar al te waar is wat ik verhaal.
         We slaan de Oude Schans in waar een drietal verhalen klaar liggen. Over het ontstaan van de Oude Schans als verdedigingsgracht, de opvallende Montelbaans Toren en de pakhuizen. Ik heb met herhaling reeds moeten inbreken op de drukke gesprekken die men met elkaar voert om een verhaal te houden en het wordt alsmaar duidelijker dat ik stevig moet concurreren met mijn verhaaltjes tegen de zelf onderhoudendheid van mijn gasten.
         Samira heeft bedacht dat er een kleine Quiz in de boot gehouden moet worden om de kennis van de gasten te testen. Ze vraagt me een paar suggesties te doen voor niet al te moeilijke vragen. Hoe oud is Amsterdam, waar diende de pakhuizen voor en meer van dat soort vragen die men kan beantwoorden als men geluisterd heeft.

Amstel en zo voort.
         Aangekomen op de Amstel wil ik alsnog mijn verhaal over het fenomeen woonboten doen maar moet, alsof de duvel er mee speelt, opnieuw plaats maken door een nieuwe ronde 'mixen'.
         Ik kijk op mijn klok om te zien of we op schema liggen. Er is nog tijd over en op dat zelfde moment spreekt de kapitein mij aan met het voorstel de route te verlengen op de Amstel om onder de Magere Brug en door de sluizen te varen, langs het Amstel hotel en dan terug te keren naar de geplande route. Dit vind ik leuk want, niet alleen zegt hij hiermee ons gezelschap toch wel te waarderen en tegelijkertijd vult hij mijn notitie in die ik op de vaarkaart had aangetekend, als optie in geval van voorlopen op het schema. Het schema dat ik vergeten ben mee te nemen en hij dus niet gezien heeft noch uit mijn uitleg van de vaarroute heeft kunnen vernemen dat deze optie was bedacht.
         Samira vangt aan met haar Quiz. Wat de prijs voor de winnaar zal zijn vraagt ze zich af. Heeft er iemand wat? Ik stel de dubbel CD van Wim Sonneveld die ik bij heb met het lied "Aan de Amsterdamse Grachten" beschikbaar en leg uit wie Wim Sonneveld is. Samira gaat verschillende tafels af met de cameraman in haar kielzog om de Quiz te spelen en ik zie mijn verhaal over de Amstel aan mijn neus voorbij trekken. Toch kan ik nog net bij het passeren van het Amstel Hotel op onze terug weg iets daarover zeggen.
         Bij het opnieuw passeren van de Amstel Sluizen verhaal ik waar de sluizen in Amsterdam voor dienen en dat zonder dat de meeste mensen het merken viermaal per week 's nachts alle sluizen worden dichtgedraaid op een enkele aan de westkant na om de grachten te spuien; schoon water in te voeren via een gemaal aan de oostzijde en zo het vuile water weg te drukken naar het IJ. Wederom krijg ik de goedkeuring van de Amsterdamse buurvrouw met een lief knikken. Ik begin me onderhand wel af te vragen wie deze dame is die me zo lijkt te volgen in mijn verhaal en gedrag alsof zij mijn lerares is die haar leerling goedkeurend volgt.

Trots
         Een man verzoekt me middels wenken een brandende vraag te willen stellen. Ik begeef me naar zijn tafel en dan blijkt dat zijn dochter niet helemaal begrepen heeft hoe dat spuien van de grachten werkt maar, wel graag wil begrijpen. Ik geef deze jongedame nader uitleg hierover. Het is wellicht zo dat er veel mensen zijn die dat verhaal over het spuien van de grachten niet helemaal begrijpen zoals ook meerdere zaken die ik verhaald heb tijdens onze tocht. Dat is enerzijds een kwestie van de focus die men heeft op mijn verhaal - versus het met elkaar bezig zijn en anderzijds het feit dat ik onder druk van de ontstane gezelligheid mijn verhaaltje steeds inkort en dus erg compact zijn. Het was overigens mijn keuze om in volwaardig Nederlands te spreken en niet zoals tijdens de "Zeelanddag" via een afgeleide simpelheid een verhaal te geven vanwege eventueel gebrek aan taalvaardigheid van de gasten. De vereniging Kantara heeft de taak op zich genomen bruggen te slaan tussen de mensen. Aan mij is het om een goed verhaal over Amsterdam te houden en als een soort van Ambassadeur voor de schoonheid en historie op te treden die onze stad te bieden heeft. Ook ik heb mijn beperkingen - kan niet alles in een keer tegelijkertijd en zeker niet in een debuut als gids op deze boot - dus ben ik ten koste van de simpelheid te werk gegaan met het idee dat ik beter deels onbegrijpbaar kan zijn maar met een zekere gedrevenheid mijn gasten kan weten te binden in plaats van al te simpel de grootse historie en rijkdom van onze stad geweld aan te doen. Men mag voelen dat hier in vogelvlucht gesproken word over iets dat men niet in een keer bevatten kan en zo beseft dat men in een stad woont waar een zeker respect voor op zijn plaats is en trots mag genereren daar vandaag de dag deel van uit te maken.

Discussie en Gouden bocht
         We draaien de Herengracht in op weg naar nog een tweetal verhalen. Het is bijna niet meer te doen om in te gaan breken op de intensieve contacten die mensen met elkaar aan het leggen zijn. Ik hoor aan de tafel direct naast mij een heftige discussie tussen drie jonge vrouwen en mannen. Natuurlijk gaat dit over de manvrouw verhouding binnen de Marokkaanse gemeenschap. De dames verdedigen - hoe kan het ook anders - hun rechten ook als volwaardig beschouwd te willen worden door de mannen.
         "Dames en heren, we staan hier in een file van rondvaartboten en dat is niet voor niets. Als we zo dadelijk onder de brug doorkomen gaat de kapitein even stilliggen omdat aan uw linkerzijde iets bijzonder is te zien". Ik verhaal over de doorkijk van zeven bruggen, de enige plek waar dit is te zien en dat dit een locatie die ook 's avonds uniek is wanneer de bruggen verlicht zijn.
         We naderen de Gouden Bocht. Met moeite moet ik me ertoe zetten de mensen nog eenmaal te onderbreken en verhaal vervolgens over wat er te zien is. Over de panden die tot de rijkste behoren van Amsterdam. Over de gevels en het ongelooflijk interieur dat doet denken aan paleizen. Over mijn ervaring een aantal van die panden door de jaren heen van binnen heb gezien en vertaal dit in een pakkend verhaal.

Evenementen
         Aansluitend aan de Gouden Bocht (aan de Herengracht) verhaal ik over de evenementen die jaarlijks plaats vinden op de Amsterdamse wateren en de moeite waard zijn om bij te wonen. Ik noem het Prinsengracht concert, het Amstel concert voor het Carré theater waar de koningin aanwezig is en altijd afgesloten wordt met het lied "Aan de Amsterdamse grachten" Belangrijke evenementen in landelijk opzicht maar, ook allerlei andere evenementen die plaats vinden en enkel en alleen mogelijk zijn door het feit dat er zoveel water om ons heen is. Nederland bij uitstek en ik verhaal nog even over winterpret en een nieuw evenement aan de Nieuwe Meer: de Drijf-In bioscoop. Hoe geweldig het niet is om daar naar toe te varen. Te ervaren hoe het is om een Bioscoopfilm vanaf de boot te zien met allerlei kunstige wateractiviteiten die door kunstenaars worden aangeboden. Dat er goede mogelijkheden zijn om een bootje te huren of met een waterfiets van Canal Company door de Amsterdamse grachten zelf eens te verkennen, hoe mooi Amsterdam vanaf het water is. Trakteer vooral uw kinderen en gasten op een onvergetelijke grachtenvaart.

Spreekster
         Ik sla een pagina om en lees dat ik Fadoua Lahri, bestuurslid van Kantara moet aankondigen. Mooie naam denk ik, introduceer en roep haar naar voren. Fadua is een sprankelende jonge vrouw die met groot gemak de microfoon neemt en de gasten toe spreekt. Ze verteld dat ze bij gebrek aan woorden van mij zou moeten gaan opvullen maar dat dat niet nodig is gebleken. Ik denk: dat is wel een heel indirect compliment over mijn prestatie maar waardeer het feit dat er over nagedacht is. Dat zou ik ook gedaan hebben als ik hun plaats was. Verder kondigt ze nog enkele thema-avonden aan en heet iedereen van harte welkom daarvoor.

Reclame
         We komen nu op het einde van de vaart. Tijd om wat reclame te maken voor Canal Company die ons de vaart volledig gesponsord heeft. Applaus volgt nadat dit nog eens gezegd is. Ik leg uit wat de unieke mogelijkheden zijn bij Canal Bus; het kopen van een dagkaart waarmee tot 12:00 uur de volgende dag vrij mee gevaren kan worden, dus met herhaling mag op en afstappen. Over de korting voor kinderen en groepen vanaf 10 mensen. Over de vier routes die ze varen en dat er 14 opstap plaatsen zijn en de korting die besloten ligt in de dagkaart op allerlei musea in Amsterdam.

Quiz
         Nu moet er nog besloten worden wie de prijs krijg voor de Quiz. Samira kent de prijs toe aan een man die reeds 40 jaar hier woont en nog nooit gevaren had maar, wel alle vijf vragen goed had. Ze overhandigd onder vol applaus de CD aan deze aandoenlijke man die duidelijk onder de indruk is van dit publieksgeweld.

Slot
         De boot is bezig te draaien naar de aanlegsteiger als ik afkondig. Ik bedank de gasten voor hun aanwezigheid, bedank nogmaals Canal Company en onze Kapitein voor een meesterlijke bestuurde vaart en meld dat een blijk van waardering aan de kapitein gewaardeerd zal worden. Dat men aan de bagage moet denken en meer van dit soort standaard dingen.
         Ik sta op de kade bij de uitgang van de boot om afscheid te nemen van mijn gasten en zo nodig te helpen uitstappen. Druk vele handen en deel Canal Bus folders uit opdat de gasten de mogelijkheden van een vervolgvaart op individuele basis niet vergeten. Krijg velen complimenten omtrent mijn optreden en voel mij ook gelukkig.
         De vriendelijk ogende 'Amsterdamse buurvrouw' die op het laatst in dit verhaal even was weggeweest; zij die de gehele vaart mij goedkeurend had toegeknikt, schud mij hartelijk de hand en vraagt of ik dit vaker doe. Nee, zeg ik, dit was de eerste keer. Een wens die opgekomen was toen ik drie jaar geleden begon te varen. Zij zegt dat ze zelf jaren lang gids op een rondvaartboot is geweest in Amsterdam. Ik begrijp ineens al die goedkeurende knikjes tijdens mijn verhaaltjes. Van haar te horen dat ze vond dat ik het geweldig heb gedaan is het mooiste compliment dat ik die dag kon wensen.
         Er worden nog door Renata een groepfoto van het bestuur gearrangeerd. Dat doet ze, zoals ik van haar inmiddels gewend ben, op een speels dominante wijze. Ze schikt de gasten in haar kader als acteurs in een stuk dat gevat moet worden door een enkel beeld.

Het was een leuk en zeker zinvol project. Ik hoop dat de contacten die men aan boord heeft gemaakt als brug mogen dienen om elkaars terrein eens nader te gaan verkennen en in gezelligheid en vriendschap met elkaar te mogen vertoeven.