Intermezzo
Tijdens het schrijven van dit verslag laat ik mijzelf even uit met een wandeling om te winkelen bij 'mijn' avondwinkel even verderop. Het is reeds na elven als ik in een lange rij voor de kassa sta achter twee jongens met een Turkse signatuur. Een paar meter van hen vandaan staan nog een zestal jongeren die duidelijk bij de twee jongens horen die voor mij staan. Zowel het kassapersoneel als de anderen klanten voelen zich een beetje opgelaten met zo'n hele troep jeugdigen die amper de 16 zijn gepasseerd en spreken in een taal die men niet verstaat. Een taal met een heftiger temperament dat het Nederlands in combinatie met het stoerheidstheater dat nu eenmaal hoort bij jonge mannen, heeft op veel mensen een bedreigend effect. Hoe onterecht dat ook moge zijn (zij zien er keurig uit): het is de realiteit van hoe veel mensen het tegenwoordig ervaren.
De jongen voor mij heeft een sportdrankje en een flesje bier om af te gaan rekenen. De op afstand staande groep jongeren, die duidelijk tot zijn vriendenkring behoren, levert op afstand commentaar op het feit dat hij een biertje koopt. Ik versta geen Turks, maar wat ik wel begrijp is dat ze een lacherige en uitdagende discussie voeren over zijn aankoop.
"Ik meen te begrijpen dat jij 'van de Islam' bent! Dan mag jij dat biertje toch helemaal niet!" zeg ik hem met een ironische, doch goed bedoelde lach. Hij kijkt me met pretogen aan die al meteen verraden dat hij daar heel anders over denkt. Terwijl wij in de rij staan voor de kassa verhaalt hij mij dat hij eerder deze avond reeds een Whisky gedronken heeft en zich daar in het geheel niet door bezwaard voelt. Hij legt mij uit waarom zijn profeet daar geen bezwaar tegen zou hebben. Of het waar is weet ik niet, maar het is niet aan mij om daarover te oordelen omdat het mij aan kennis ontbreekt op dit vlak. Zijn letterlijke woorden zal ik hier niet herhalen ter voorkoming dat ik overladen ga worden met post die ik niet kan doorsturen, daar mij zijn adres onbekend is.
Buiten gekomen staat de hele groep jongens bij elkaar die, volgens het samenscholingsverbod, dat niet zouden mogen. Ik dacht dat ik visitekaartjes bij me had en zeg de jongen die ik in de kassarij had gesproken hem er een te geven. Ik had al uitgelegd dat ik kortgeleden betrokken was geweest bij een project met jongeren en politie. Dat de jongeren niet op wilde komen dagen. Hij was verbaasd dit te horen en kwam ook nog eens uit Slotervaart (...) Hij snapte niets van 'mijn' verhaal maar, ik zag dat hij het wel leuk vond kennis te maken met iemand die positief geluimd was.
Visitekaartjes blijk ik niet in mijn jaszak te vinden. Dan heb je kaartjes laten maken, maar heb je ze niet bij wanneer het van belang is. Dat is een beetje dom.
Ik schud hem hartelijk de hand met de woorden: "jullie kom ik bij gelegenheid wel weer tegen, daar ben ik van overtuigd" en wens de jongens collectief een mooie uitgaansavond. Met een enthousiaste wedergroet gaan zij mij voor in richting van mijn straat - de Rozengracht.
Terwijl ik doortik aan dit verslag - dat inmiddels 'live' is geworden - hoor ik een bovenmatig groot rumoer van buiten komen. Het is niet ongewoon op mijn gracht - een waar allang geen water meer in staat - in het weekeinde na de klok van elf een piek in het geluid van het stadse leven gewaar te worden. Schuin tegenover mij bevindt zich de populaire discotheek Club More Amor (ladies free till midnight), in het voormalige Rothaanhuis. Het is een plek waar veel jongelui komen die hun culturele origine kennen in Latijns-Amerika èn ten zuiden en ten oosten van de Middellandse zee. Als gevolg van het zuidelijke temperament, dat snel verhit raakt, heb ik door de jaren heen menig steek en schietpartij zien afspelen, schuin aan de overkant van mijn raam - toen het nog niet de discotheek betrof - omdat iemand het weer eens niet eens was met een huwelijk of een andersoortige familieaangelegenheid tijdens een in het Rothaanhuis gehouden feest. Toch had ik sinds het complex is omgetoverd naar een discotheek met bovenliggend 'Arabisch' restaurant geen ernstige incidenten meer waargenomen, maar dat kan mij ontgaan zijn. In het restaurant ben ik eens gaan eten met een fijne dame. We hebben daar toen in een entourage van een woestijnsprookje half liggend op een daarvoor bedoelde bank heerlijk gegeten onder het genot van een buikdanseres. Zelden een zo elegant bewegende buik gezien. Dat vertaalde zich natuurlijk ook op de rekening. Soms moet je doen alsof je rijk bent, maar het bracht wel het besef dat die tent enkel is voorbehouden aan hen die goed in de ‘slappe was’ zitten. Het bracht tevens het begrip dat de onderliggende discotheek, voorzien van wel heel stevige portiers, is bedoeld voor hen die wat te besteden hebben.
Het rumoer maakt mij nieuwsgierig. Vanuit mijn raam zie ik een lange rij jonge mensen staan die entree willen in de discotheek. 'Mijn jongens' staan daar naar verwachting in. Ik zie dat de rij door een overmaatse (?) politiemacht wordt omgeven en besluit dat mijn maag wel zin heeft in een goed klaargemaakte shoarma. Deze kan ik even verderop verkrijgen, onder voorwaarden van het schudden van een paar handen, dus ga ik op pad om mijn wens te verwezenlijken.
Ik ben nog maar krap de deur uit als ik geconfronteerd wordt met wel heel veel politie in zicht. Een hele stoet aan politiebusjes, ME, agenten en fel blaffende honden aan hun zij staan opgesteld rond de lange rij discotheekgangers. Door een agente wordt ik tegen gehouden en moet ik op mijn schreden terug treden. Wat er precies aan de hand is weet ik niet.
Niet lang daarna doe ik weer een poging om door te breken. Nu wordt ik niet tegen gehouden en beland op mijn stek voor mijn maal - en een goed uitzicht op het theaterstuk dat zich voor mij afspeelt. Niemand weet wat er gebeurt is dat zoveel politie is uitgerukt. Mogelijk is daar iets voorgevallen dat te maken heeft met heet geblakerde jongeren die wij geneigd zijn synoniem te maken met 'islamieten' en is de politie overmatig uitgerukt omdat zij niet kan inschatten welke richting de loop der dingen uit zouden kunnen gaan.
Weer thuis gekomen met mijn machtig maaltje is het rumoer nog niet voorbij. Ik laat het aan mij voorbij gaan. De geur van goed gebraden schapenvlees is te verleidelijk en ik heb door de velen jaren ervaring hier te wonen wel geleerd dat het meestal wel meevalt.
