Marc Marc verhaalt over boottochtjes in Amsterdam en omstreken met de "Bombarie".
Broederschap
September 2003
Het weer is er naar. Om te varen dan. Zonnig, weinig wind en een glinstering vanaf het water die een prettig soort landerigheid in het verschiet legt. Typisch een dag om eens richting Amsterdam-zuid te gaan. Etto en Luc zijn van de partij om mee te gaan voor een kleine ondekkingstocht.
We tuffen de Jacob van Lennep af, waar de dorpse gemoedelijkheid geflankeert wordt door woonboten die onze gesprekken stemmig beïnvloeden. Poëzie en de beeldende kunsten op een milde toon voeren het gesprek, afgewisseld door allerdaagse huishoudelijkheden.
We draaien de Kostverloren vaart op. Even lekker gassen om zelf wind te maken. Dan afslaan, de Postjes Wetering in, een gracht die ik nog maar een enkele maal eerder heb bevaren. Langs het Rembrandtpark, waar de rust heerst van een zondag op een warme zomerdag.
Op de Weteringgracht passeren we een boot waarin een jongen trekt en trekt aan de startkabel van de motor die maar niet starten wil. De Weteringgracht loopt dood. Ik weet dat maar, het is gewoon leuk om tot het dode eind te varen. Immers, we hebben geen doel anders dan rustig te varen en te genieten van het op het water te zijn.
Eenmaal gekeerd, vlak voor het dode hoofd van de gracht, vangt onze terugtocht aan. Ik de verte zie ik dat er nog steeds verwoed aan de startkabel van de motor wordt getrokken die nog steeds niet starten wil. Het is een luxe sloep waarbij een viertal hoopvol wachtenden op de kade staan.
De sloep wat nader in het vizier, het geklungel beter aanschouwd, besluit ik om hulp te gaan bieden. Eens een padvinder, altijd een padvinder en op het water komt een padvinder zoals ik tot zijn recht is gebleken.
Mijn bril heb ik niet op, want enige tijd geleden verloren geraakt, dus duurt het even eer ik het beeld van mijn onderwerp scherp krijg. Ik kom langszij en stel de hulpvraag: "problemen? Kan ik van dienst zijn?"
"Hij wil niet starten" antwoordt de jongen met desperate blik.
"Volgens mij is 'ie verzopen" meld ik met de vermeende kunde van een vakman, pak mijn gereedschaptas tevoorschijn en stap in de sloep.
Een benzinekraan is niet te vinden want een externe tank is aangesloten. Deze eenmaal afgekoppeld draai ik de twee bougies uit de motor. Die zijn natuurlijk zeiknat van de overtollige benzinetoevoer. "Inderdaad; de motor is verzopen" laat ik weten.
Ik maak de bougies schoon, leg ze naast me neer en zeg tegen de jongen dat hij een paar keer aan de startkabel trekken moet. Ik kijk voldaan zonder verdere actie en zeg tegen een grote man die op de kade staat toe te kijken: "mijnheer Dijkstal, geduld is een schone zaak." Hij glimlacht.
Een paar minuten later draai ik de bougies er weer in en vraag de jongen de motor te starten. Na een paar keer trekken start deze. Het Hoera-gevoel is niet uitbundig doch wel merkbaar onder deze, naar vermoeden, jonge VVD'ers. Na wat gas geven sluit ik de benzine slang weer aan met de melding dat de vaart kan beginnen. Als ik met mijn boot mij verwijder van de VVD-sloep om onze tocht voort te zetten zeg ik, niet zonder ironie in mijn stem: "mijnheer Dijkstal, u bent geholpen door een rasechte socialist".
Terwijl hij groet met een lach zegt hij terug: "daar zitten ook goeie onder ".
Wij tuffen nagenietend van deze opmerking rustig onze weg terug door de Westergracht. Ter hoogte van het Rembrandtpark kijk ik eens om en zie dat de VVD-sloep met succes is uitgevaren en op ons aan het inlopen is. De bocht indraaiend naar de Postjes Wetering haalt de sloep ons in en een dankbare groet valt ons nog eens ten deel van een gezelschap dat haar plezier heeft verlustigd met Champagne en toostjeslekkernijen.
Tegen de achterkant van de sloep aankijkend zie ik dat de schroef van de motor een grote plastic booschappentas met zich meesleept. Ik geef gas en schaar mij brutaal met vlotte precisie langszij. "Zet eens in zijn vrij" commandeer ik de jonge schipper mild. "Haal de motor maar omhoog" vervolg ik. Hij volgt de bevelen op waarna ik de plastic zak uit de schroef kan halen. Met een minnelijk knikje en vaderlijke glimlach laat ik de schipper weten dat hij de motor weer kan laten zakken en verder kan varen. De gasten in de boot hebben met enige gêne toegekeken hoe ze ten tweede malen in een hulpbehoeftige situatie verzeild waren geraakt.
Ex VVD partijleider Dijkstal, biedt ons met tegenwoordigheid van geest enthousiast een glaasje en een toostje aan. We koppelen de boten aan elkaar en varen al toostend even met elkaar op tot we de Kostverloren vaart naderen.
In het oude centrum vaart Youp van het Hek in zijn grote sloep moederziel alleen in onbeweeglijke pose met de neus omhoog gestoken, groet Gerard Spong vanuit zijn mini speed bootje - laag op het water - ons hartelijk, Snapt Wim Helsen niet waar hij onze groet aan te danken heeft maar groet wel amicaal terug en zit Annemiek Schijver op de neus van een bootje als een Playboygirl met dito zwoele blik.
(C) Marc Marc
Amsterdam, 2003 & 2008
