De Nederlandse kunstenaar & ontwerper Marc Marc verhaalt in deze rubriek zijn ervaringen met Moskou sinds 1989. Hij geeft zijn persoonlijke kijk op het Moskouwse leven.
Plezier
Oktober 2000
Sjieke Klub
Eduard nodigd een 16-tal intimi uit voor een verjaardags partijtje in een Klub. Deze ligt in het oude centrum, naast een theater en vlakbij het conservatorium. De naam ben ik zoals zo vaak gebeurt al weer vergeten, maar sjiek was het.
Al rondkijkend bij binnenkomst wordt meteen duidelijk dat hier de succesvollen vertoeven. Het ziet er stijlvol uit en envenzo zijn de mensen die aan de tafeltjes zitten. Goedkoop zal het ongetwijfeld niet zijn. Edik wil geloof ik 'uitpakken'. Ik persoonlijk vindt het geld verspillen omdat met een fractie van het bedrag dat hij hier zal moeten neertellen om zijn gasten te vermaken een fantastisch feest bij Sergejy te organiseren valt die slechts 100 meter bij hem vandaan woont en zijn grote ruimte reeds ter beschikking had gesteld.
Er zitten inderdaad artistiek uitziende types aan de tafels, doch ook zie ik veel van die nieuwe zakenmannetjes - stevig in het pak gestoken - en zonder uitzondering geflankeerd door meedere jonge schone dames die amechtig de aandacht op hun prins hebben gevestigd. Dit is hier zo een typisch beeld, dat overal te zien is waar geld en status van belang is, dat het me nu welhaast gênant begint over te komen. Het begrip 'dom blondje' blijkt hier nu wel heel erg te leven; intelligent zien de dames er niet uit en als ze niet blond van henzelf zijn dan zijn ze wel geblondeerd. De borsten pront naar voren, opzichtig draaiend met de kont en schouders - vooral optioneel lopen te zijn. Dit laatste vind ik eigenlijk wel mooi om te zien. Geblondeerde vrouwen zijn overigens opvallend veel te zien in Moskou. Of dit in 'mijn altijd' zo is geweest durf ik niet met zekerheid te zeggen, maar ik heb het gevoel dat dit hier een behoorlijke trend is.
Na een half uurtje zijn alle gasten aan onze tafel aanwezig. Ik zit in de achterhoek van de tafel om de zaak goed te kunnen overzien en tevens geen ogen in mijn rug te hoeven voelen. Rechts van mij heeft een sympathiek uitziende Sergejy, een man van middelbare leeftijd, met zijn even sympathieke vrouw plaats genomen. Links van mij zit ene Olga, een donker harige en ogige hautaine schoonheid - een lege stoel nog tussen ons in. Recht tegenover mij twee fel ogende dames die dik plezier aan elkaar lijken te hebben - ernaast een timide man met dito vriendin. Hiernaast, diagonaal tegenover mij twee héél gezellig uitziende dames. Vervolgens tegen de klok in gevolgd door het feestvarken Eduard, Sergejy Maljoetin - mijn gastheer in Moskou - en rechts van hem nog twee dames die buiten mijn gezichtsveld vallen. Op een van hen heb ik jaren geleden even een oogje gehad. Dat is inmiddels voorbij en dus bemoei ik me met die zijde niet meer.
We zitten aan een rijkelijke van voedsel en drank voorziene tafel nog een beetje onwennig te zijn totdat de wodka wordt opengetrokken - met opeenvolgende toasts het ijs gebroken wordt en de gesprekken op gang komen.
Die Sergejy rechts van mij is een gezellige man waar ik het goed mee kan vinden. Het blijft dan ook niet lang uit eer hij een "brudershaft" wil aangaan. Hij lijkt me wel een aardige "bruder" dus worden we broeders en sluit hij deze rite af met een volle kus op mijn mond tot grote tevredenheid van de omzittenden. Ik voel nu nog hoe mijn snorharen in die van de zijne verstrengeld raken en gruwel na. Hoewel ik het altijd weer erg leuk en ook van grote betekenis vind hoe vriendschappelijk-intiem Russische mannen met elkaar en met mij kunnen omgaan, denk ik op dat moment maar aan één ding: dat vrouwen dít lekker kunnen vinden; zo een snor te voelen tijdens het zoenen. Een snor die ik inmiddels dus ook heb! Ik moet er maar eens over na gaan denken of ik die nog wil laten staan.
Goochelaar
Een stevige man - goed in pak - komt op ons af en richt zich met bewegelijke handen en een zelfverzekerde soepele lichaamshouding tot de dames. Het blijkt een Goochelaar te zijn die misschien wel is ingehuurd als zijnde deel van het vermaak van die avond (?) De dames maken het hem niet makkelijk; obstrueren continue zijn trucs, maar hij weet zich er - als professional - zeer goed uit te redden en ons steeds te verassen met zijn trucs.
Zachte balletjes die zich ogenschijnlijk vermenigvuldigen in samen geknepen handen, muntstukken die door het tafelblad worden geslagen - zich vergroten of verkleinen, kaarten die in een handomdraai wisselen van teken en gegraai in de kleding van een dame om van alles te voorschijn te halen totdat de man die als de hare gelden mag hier een halt aan roept - haar niet delen wil met onze vingervlugge vriend.
Spectaculair pakje
Olga trekt op een gegeven moment een stuk kleding uit (een soort blouse). Wat er vervolgens te voorschijn komt is spectucalair te noemen. De hele tafel is overdonderd en maakt dit duidelijk door luid allerlei klanken van bewondering uit te stoten. Hierop kijkt dan ook iedereen in het restaurant onze kant op en wordt Olga het middelpunt van de belangstelling.
Zwart leren banden kruisen haar middel en torso tot aan de hals. Goudkleurige metalen elementen overal in patronen om de banden heen gezet en bandjes met zware gespen die aangeven waar te beginnen om zoiets uit te pakken. Deze wirwar van kruislingse banden die haar lijken te omhelzen - haar bloter aan laten doen dan werkelijk het geval is - zijn verbonden aan een kort rokje waaronder natuurlijk zwarte panties haar benen volgen tot aan de zwarte schoenen. Vanaf nu aan zijn er vele blikken op deze 'zwarte' dame gericht - alle mooie blondines ten spijt.
Muziek-Band
Even na twaalf komen drie 'kuiven' in het vizier die aanstalte lijken te maken een muzikaal optreden te gaan verzorgen. Na kort wat gepingeld te hebben beginnen ze vlot en flitsend een paar rock-a-billy nummers te spelen met een zeer goed gevoel voor het trekken van aandacht en dit met toch een bescheiden geluidsvolume. Iedereen lijkt prettig verrast te zijn door de klanken die de band voort brengt en wordt bewegelijk. Als er over wordt geschakeld naar het Bravo repetoire barst het enthiousasme flink los.
Schuifel
Een langzaam nummer vangt aan. Zo een waar men op schuifelen kan en het publiek altijd weer, zo heb ik hier gemerkt, op reageert door direct naar de dansvloer te trekken. Dit heb ik altijd leuk gevonden van feestjes en partijtjes in Moskou. Dit is hier de normaalste zaak van de wereld. Deze goede sfeer maakte ik in Nederland nog mee op feestjes toen ik een puber was. Sindsdien is men in mijn thuisland langzaam aan de weg kwijtgeraakt.
Het feit dat vooral in de Nederlandse grote steden zoals Amsterdam geen atmosfeer meer wordt neergezet die uitnodigd tot 'ouderwetse' gezelligheid lijkt een negatief bijprodukt te zijn van de individualisering en emancipatie binnen onze maatschappij - opgejaagt door het militant feminisme in de zeventiger en tachtiger jaren die alles wat te maken had met de charme tussen man en vrouw met succes ter discussie wist te stellen en deels in onbruik te laten geraken. In Nederland ontbreekt dus dan ook vandaag de dag het vermogen om gezelligheid om te zetten naar een natuurlijke sensualiteit en intimiteit. En dit is, hier ben ik van overtuigd, een van de belangrijkste redenen waarom er zoveel Nederlandse mannen een relatie aan gaan met onder anderen Russische vrouwen.
Olga vraagt Eduard ten dans. Die heeft echter geen trek, want is druk in gesprek met de twee 'fel-ogige' dames die recht tegenover mij zitten. Vervolgens vraagt Olga mij. Ondanks dat ik 'tweede keus' ben ga ik graag met haar een dansje maken.
Zo schuifel ik met haar in het rond en zie ik bij iedere draai in de richting waarin het publiek zit de mannen vol van fantasie naar ons kijken.
Later biedt mijn 'bruder' zijn vrouw ten dans aan die reeds vol verwachting mij aankijkt en begeef ik mij met haar tussen de velen anderen dansparen. De band speelt helaas meestal de snellere muziek die de beentjes weliswaar los maakt, maar hier heb ik geen zin in, want het doet me teveel denken aan Amsterdam waar iederéén enkel met zichzelf lijkt te dansen. Ook hier lijkt de individualisering voeten aan de grond te krijgen - of moet ik wellicht zeggen 'voeten van de grond'?.
Voor of achter lopen?
Westerlingen zeggen altijd dat Rusland achter loopt in vele opzichten. Dit zal best wel zo zijn, maar wat mij betreft mag dit zo blijven wanneer het om de gezelligheid gaat. En wat betreft de sluitingstijden van uitgaangsgelegenheden loopt men in Moskou feitelijk voor op Amsterdam waar een stel kneuterige burocraten ons hardnekkig op een 'Calvinistische tijd' in bed willen hebben. Lang leven het Moskouwse uitgaansleven! En in godsnaam, laat ze hier in Moskou niet teveel kijken naar Nederland en vooral zichzelf blijven.
Dit verhaal werd gepubliceerd in het Nederlands en het Russisch op www.rus.nl
De Moskouwse projecten zijn te bezichtigen op:
www.xs4all.nl/~marcmarc/moscow/ (English and Russian).
Reacties op deze artikelen serie kunnen gezonden worden naar: 
Contact
