 |
Het weer beloofd niet veel goeds, zo wordt steeds duidelijker als de dag van ons vertrek naar Texel nadert. Mijn verzoek voor mooi weer; mijn ijdele hoop het hogerop te zoeken, lijkt geen enkele betekenis te krijgen, als ik de dag tevoren luister naar de weersverwachtingen. Er is een troost: op Texel is het weer altijd beter dan in Amsterdam. Dat neemt niet weg dat ik me zorgen maak over wat ons te wachten staat. Het vervelende van een reisleider te zijn bestaat eruit dat men neigt mij ook verantwoordelijk te houden voor het weer dat men zou wensen. Zo beschouwd denk ik dat ik wel kan stellen dat u het met me eens bent dat dit een onmogelijk positie is voor wat betreft de elementen die ons parten spelen waar ik eenvoudigweg geen vat op heb.
Het lijkt allemaal zo mooi. Ik stel me een dag voor in stralende zonneschijn. Een dag waarin het stralen van de zon ons betoverd om iedere ontvangen straal te weerkaatsen naar de ander en zo een spel zou worden van spiegels die elkaars licht blijven herhalen in een oneindigheid van blikken die onverzadigbaar zijn. Ik ben een dromer die alsmaar poogt een realist te zijn doch daarin faalt omdat de droom alles overtreft: alles te bieden heeft dat de realiteit het nakijken geeft.
De kaarten liggen op tafel. Er staan ook een schaalmeting bij maar dat helpt niet echt want ook voor mij is Texel onbekend terrein. Ooit was ik als zeer jeugdige met een 'tiener toerkaart' op reis naar Texel. Gehaald hebben we het nooit. We bleven steken in Den Helder. De oversteek te groot voor ons bevattingsvermogen.
De herkansing die mij door Kantara in de schoot geworpen wordt maakt veel goed aan mislukte jeugdherinneringen. Naar Texel! Het is waar, zo weet ik nu, na reeds een heel leven geleden te hebben: een plek is om geweest te zijn.
Om even voor vijf gaat de wekker. Een enkele slag naar links laat het irritante geluid ophouden waarvan men weet dat het 12 minuten later weer zal klinken. Ik til me uit mijn bed en poog me een voorstelling te maken wat er vandaag staat te gebeuren. Een glimlach verschijnt even op mijn gezicht om meteen weer te verdwijnen. Wakker worden kan soms lastig zijn. Alles begint te draaien omdat er meer gedaan moet worden dan de klok aangeeft dat mogelijk is. Het enige dat overeind houd is een beeld van lachende gezichten die in de vroegte mij ontmoeten omdat ook zij de klok hebben overwonnen.
Ik ben niet iemand van een ochtendhumeur. In tegendeel. Een nieuwe dag brengt altijd weer nieuwe kansen die ik graag toegelachen wil al was het enkel maar uit het besef dat het voor de eigen bestwil is. Vandaag is zeker een dag van nieuwe kansen. Al zal het water met bakken uit de lucht komen vallen: ik laat me deze dag niet verregenen.
Om twintig minuten voor zeven spring ik vrolijk op de fiets. Een grijze massa boven mij volgt op mijn pad naar het Mercatorplein. Wolken kan je het niet noemen. Het is een meer een egaal dek dat maakt dat de gedachten op de vrije loop kunnen gaan over wat ons nog in het verschiet zal liggen. De optimist in mij herhaald alsmaar dat het een prachtige dag gaat worden.
Op het Mercatorplein aangekomen zie ik een groepje Surinaamse vrouwen samenscholen. Op dit uur kan dat enkel betekenen dat die aan het wachten zijn om met de bus mee te gaan. Er staan echter twee bussen met beiden in grote letters 'Bakker' erop geschreven. Blijkbaar zijn er meer mensen uit deze buurt op om vandaag op pad te gaan. Beide chauffeurs staan met elkaar te praten in afwachting van hun passagiers. Een ervan is de degene heeft een bekend gezicht als zijnde de chauffeur die ons op eerdere op de reisjes heeft gereden. Mijn groet is voor hem het signaal om het gesprek met zijn collega af te breken en naar zijn bus te gaan. Ik hou van de professionaliteit van deze man. Ik had verzocht om Frank als chauffeur te mogen indien hij beschikbaar zou zijn want, het verminderd de risicofactoren. Waarom zou je die zaken met een zekere mate van zekerheid, van vertrouwdheid, laten schieten? Er zijn op zo'n dag als vandaag al genoeg onzekerheden al heb je alles nog zo goed op papier staan. Met Frank weet ik wat voor vlees ik in de kuip heb - te weten: een ervaren chauffeur die de wegen in ons land goed kent. En, iemand die reeds een beetje gewend is aan deze vreemdsoortige reisleider met een groep die vooralsnog niet gebruikelijk is zijn branche.
Een verslaggever van Radio & TV Noord Holland spreekt me aan. De media van twee lokale radio-tv stations was uitgenodigd om van ons inburgeringsreisje kond te doen naar een ieder die het horen wil. "Wat dit vandaag allemaal te betekenen heeft". Terwijl ik hem een globaal antwoord aan het geven ben, komt een politieauto bij ons tot stilstand. De wagen van de verslaggever staat half op de weg en half op het fietspad geparkeerd. Na een korte woordenwisseling nemen de agenten genoegen met zo'n excuus dat het voor verslaglegging is en hij er niet lang meer zal staan. Ik ben blij dat de politie nu eens niet ons beginnend feestje verstoord met een al te formele houding. Deze dag is er een van een voorbeeld van hoe bruggen te bouwen. De eerste brug is geslagen.
Als ik bij onze bus aankom blijkt dat de meeste mensen mooi op tijd zijn. De bus zit reeds half vol en op straat staan diverse groepjes druk met elkaar te praten. Een tweede cameraploeg is aanstalten aan het maken om opnamen te maken van ons gebeuren.
Verder verslag in telegramstijl
- bus heeft geen warmwater voorziening - bus was defect -> een andere ingezet. Er is gepoogd mij te bellen maar ik was niet bereikbaar. Had dan een SMS gestuurd -> was wel aangekomen in de zwaar radiogestoorde omgeving waarin ik aan het werk was.
Het loopt tegen onze vertrektijd met ingebouwde vertraging van een kwartier als een vijftal blijmoedig giechelende dames zich als laatste bij ons voegen en we kunnen vertrekken.
Van de 62 stoelen zij er 55 bezet. Geen slechte score gezien het slechte weer en de vooruitzichten voor de rest van de dag hierin.
- Op pad
- De heenweg:
Polder (niet te veel geschiedenis want ze hebben nog veel van dat voor de boeg).
Langs hoge duinen rijden wij voort naar onze plaats van bestemming voor onze overtocht per boot. Voor ons Amsterdammers die de natuur kennen als het zicht op een polder en een park in de stad is het aanschouwen van die duinen een ervaring als waren wij in het buitenland. Jammerlijk is dat aan de andere zijde van die machtig mooie duinenrij domme vakantiehuisjes in een droevige nieuwbouwstijl rijk bezaaid zijn om onze oosterburen te bedienen. Er moet nu eenmaal geld verdiend worden in dit land dat een hoge materiele standaard kent. Desalniettemin valt er op onze tocht voldoende aan authentiek Hollands landschap te zien. Een landschap dat volledig kunstmatig is doch er op het eerste gezicht erg natuurlijk uit ziet. Wij als Amsterdammers worden al snel overtroefd door het zien van zoveel groen om ons heen. Wijde ruimtes die ons doen desori-enteren omdat we gewend zijn elkaar op de lip te zitten en het zicht niet verder rijkt dan de buren aan de overkant van de straat. Buren die ons makkelijk kunnen irriteren omdat ze zo dicht op ons wonen. Een voedingsbodem voor intolerantie enkel uit gebrek aan ruimte.
ruimschoots de tijd - ik dacht de zee te kunnen zien vanaf de weg maar dat blijkt niet zo te zijn.
Frank rijdt echter nog even naar een punt waar we de zee kunnen zien vanaf het noordelijke deel van Noord-Holland.
Wachten totdat we de pont op kunnen. Kassadame die ingewikkelde berekeningen maakt terwijl het allang bekend is wat het kost om over gevaren te worden.
De pont op
De vaart - kort maar boeiend
- Aankomst
- Op weg naar ecomare
uitstappen bij ecomare -> dames die de berm leegplukken.
Het voeren van de zeehonden is net voorbij -> de zeehonden zijn nu passief
Vogelopvang
Mooi gebied van duinen
de plaggen hut
Picknick tafels
Ronde doen
Het aquarium
het restaurant
de expozalen
De lunch
- op pad naar Den Burg
uitstappen van 10 mensen (11) voor de oudheidkamer en verblijf in het dorp
- Op pad naar het Agrarisch en wagen museum (De Waal - kleinste dorp)
kunnen het niet 123 vinden
moeilijk voor de bus
- Op pas naar het maritiem museum (Oudeschild)
museum slecht aangegeven
- over de korte afstanden tussen de plaatsen (moeilijk in te schatten vanaf de kaart --> schaalindeling)
- Maritiem museum - intro bij maquette --> foto's maken
weer terug naar het agrarisch museum om daar even wat foto's te maken (onze fotografe niet aanwezig).
vervolgens weer terug naar Maritiem museum om daar foto's te maken.
- De haven
- Maritiem museum: molen, diverse huisjes die authentiek zijn ingericht.
De kantine - even zitten
- naar de bus --> groep ophalen boerderij
- groep is bij een schapenboer op bezoek geweest - zaken zijn gedaan door Dhr. Kaplan om schapen voor de ramadan te kopen en op Texel ritueel verantwoord te slachten.
- Ophalen groep Den Burg (we zijn een half uur te vroeg)
- Op pad naar de pont
te vroeg: dik een half uur de tijd --> snackbar, de zee
- De overtocht
- De rit naar huis: Sight Seeing door Den Helder (maritieme zichten)
Stilte op het eerste deel (iedereen is moe)
Tweede deel: mensen naar voren halen om wat te verhalen voor de microfoon
de kinderen hebben meer lef dan de volwassenen: 1) klein meiske, 1) Yussef die alles eigenlijk al wist van de VOC geschiedenis, 3)Bert, 4) Kaplan, 5) Jamila, 6) Dame, 7) Fadua
|
Zeehondenopvang. /mm
Plaggenhut. /mm
De molen bij het Maritiem museum. /mm
Gigantische VOC maquette. /mm
Visnetten. /mm
Arme werklui. /mm
Werkplaats. /mm
Werkplaats. /mm
Kaasmakerij. /mm
Koeienstal in huis. /mm
Paardenstal / Koetshuis. /mm
Paardenstal / Koetshuis. /mm
Schapen op Texel (heerlijk vlees). /mm
|
